Umysł ponad ciałem

Zaktualizowano dnia 12 października 2021

Granica ludzkich wytrzymałości nie tylko zawiera się w ogromnych mięśniach. To skoordynowana praca całego organizmu. Siła z jaką pokonujemy przeciwności losu i realizujemy stawiane sobie życiowe cele rodzi się w umyśle. Bowiem do mózgu docierają impulsy elektryczne, a stamtąd wydajemy polecenia dla każdej części ciała. Kontrolujemy ruch ręki, nogi, palców, czy nawet powiek. Fizycznie zarządzamy aparatem odbioru informacji. Przez dotyk, słuch, węch, smak oraz wzrok postrzegamy otaczającą nas rzeczywistość i stajemy się częścią układu środowiska na poziomie mikro i makro struktur. Relacje zachodzące między ludźmi powodują ścieranie się doświadczeń, co z kolei prowadzi do powstawania różnych wzorów zachowań. Tutaj główne skrzypce grają emocje.

Wywołane emocje to inaczej sposoby interpretacji wszystkich elementów, na które jesteśmy w stanie zareagować. Mogą się objawiać poprzez radość, smutek lub gniew. Decydują o tym, w jaki sposób ciało ludzkie uzewnętrznia reakcje na bodźce. Jednakże ich rola nie przejawia się tylko w formie powierzchownej manifestacji. Emocje również wpływają indywidualnie na postrzeganie własnego wizerunku. Porównujemy się do innych i podążamy za stadem. To, jak wyglądamy, ubieramy się oraz wysławiamy świadczy o statusie społecznym. Psycholodzy mimo wszystko uważają, że przeważającym czynnikiem mającym wyrokować o przyszłości człowieka są jego cechy fizyczne. Budowa ciała, idealna symetria, wyraziste rysy twarzy to dominanty, dzięki którym podobamy się innym. Atrakcyjność człowieka wpływa na kontakty międzyludzkie. Łatwiej znaleźć pracę, łączyć się w pary i dążyć do reprodukcji, która jest najważniejszym celem istnienia.

Odniesienie sukcesu zależy, więc od tego, jaki aktualny model człowieka stawiany jest na piedestale. W dniu dzisiejszym jest to osoba o zdrowej sylwetce, która konsekwentnie realizuje stawiane sobie cele. Hurtem zapisujemy się na siłownie, do klubów sportowych i w ogniu hartujemy nasze ludzkie powłoki. Chcemy upodabniać się do znanych sportowców i w gronie swoich rówieśników chwalić się swoimi osiągnięciami, a także czuć się naturalnie w swojej skórze. Pragnienie poprawy swojego dotychczasowego życia jest tak wielkie, że dajemy upust swoim emocjom. Wyłączamy myślenie i chwytamy za ciężary, których nie jesteśmy w stanie oderwać od ziemi.

Podczas treningu jest to niedopuszczalne. Organizm ludzki nie jest przyzwyczajony do dźwigania wielkich ciężarów. Praca nad swoim ciałem to nie tylko automatyzacja powtarzanych ćwiczeń. Wszystko zaczyna się w głowie i tam przez cały cykl treningu powinna trwać wewnętrzna walka z osobistymi ograniczeniami. Każdy trener powie ci, że bez pozytywnego myślenia i racjonalnego podejścia do treningu, szanse na schudnięcie, nabranie masy, czy poprawę jakości zdrowia będą praktycznie żadne. Nie przeskoczy się rzeki, jeśli w to nie uwierzymy. W trakcie zajęć instruktor jest po to, by dodatkowo motywować i zmuszać swoich podopiecznych do kolejnych powtórzeń, ale siła napędowa znajduje się w psychice ucznia.

Istnieje wiele metod, które ułatwiają sprzężyć umysł i ciało. Do najlepszych rozwiązań można zaliczyć autoafirmację. Jest to metoda, dzięki której człowiek wyobraża sobie czynność przed fizycznym jej wykonaniem. Każdy ruch odtwarza z pamięci i wie, że jest w stanie to wykonać, choć ciało na poziomie zewnętrznym już ma z tym problem. Siła fizyczna pochodzi jednak od uwarunkowań psychicznych. Jeśli będziemy potrafili ukierunkować emocje i wolę walki, wmówić sobie, że nie ma rzeczy niemożliwych, to pozostanie tylko ból mięśni, o którym z czasem również będziemy mogli zapomnieć.