Podczas pracy z podopiecznymi instruktor powinien realizować plan zajęć wedle ustalonych priorytetów i dopasować je indywidualnie dla każdej z prowadzonych grup. Inaczej będzie prowadzić zajęcia z początkującymi bilardzistami a inaczej z osobami mającymi już za sobą stołowy chrzest. Jest to bardzo istotne ponieważ narzucając ten sam poziom nauczania nie sposób równomiernie rozwijać umiejętności u wszystkich wychowanków. W takiej sytuacji instruktor sprowadzi kurs do tego stopnia, że pewna część wychowanków będzie się nudzić lub będzie wytrzeszczać oczy, gdyż poziom gry okaże się zbyt wysoki dla tych mniej wtajemniczonych.
Instruktor musi zwracać szczególną uwagę podczas pierwszych zajęć, gdy omawia podstawy bilardu dotyczące zachowania się przy stole, etykiety gry, korzystania z kijów i akcesoriów ułatwiających grę (np. przedłużek, rękawiczek, podpórek, kredy). Należy pamiętać o tym, by omawiana tematyka była uzupełniana przez bezpośrednie demonstracje z wykorzystaniem tychże narzędzi. Sama teoria będzie w tym przypadku zbyt mało ilustrująca, by słuchacze mogli zapamiętać kanoniczne cechy bilardu. Wobec tego nauczyciel musi świecić przykładem i być obeznany w danej dyscyplinie sportu/rozrywce. Aby móc przekazać meritum informacji potrzebne będzie coś więcej, niż tylko osobiste doświadczenia uzyskane z gier rozgrywanych ze znajomymi podczas piątkowych wieczorów. Wykonanie kursu instruktora bilardu jest jakoby wymogiem rozpoczęcia pracy i jednocześnie kolebką niezbędnej wiedzy teoretycznej oraz praktycznej, które okażą się pomocne w trakcie szkolenia innych osób.
Po przedarciu się przez etap wprowadzający do bilardu, następuje kolejny krok w kierunku objaśnienia zasad gry i praktycznych ćwiczeń rozwijających między innymi umiejętności uderzania kijem, dobierania odpowiedniej siły do uderzenia, celowania w bile, wykorzystywania ułożenia bil na stole. Ważnym punktem nauki będzie przewidywanie ruchu po stole uderzonej bili, gdyż źle wymierzona może znaleźć się w miejscu dogodnym dla przeciwnika, co z kolei ułatwi mu wygranie frame’a. Choć szkolenie ma charakter czysto edukacyjny, to mimo to instruktor musi pamiętać o przystosowaniu wartości „akademickich” do prowadzonej grupy uczniów. Zajęcia nie powinny odbywać się na zasadzie przeskakiwania z punktu w punkt, a winny być ubrane w atrakcyjną formę treningu. Tam, gdzie potrzebne jest nauczenie się np. zapobiegania wbicia białej i czarnej bili do otworu nie trzeba ograniczać się do schematycznego powtarzania ćwiczenia. Instruktor w tej sytuacji może zorganizować ten konkretny epizod lekcyjny w postaci konkursu, który miałby wyłonić najlepszego uczestnika zajęć. Zwiększa to wówczas zaangażowanie się uczniów. Rywalizacja wywołuje pozytywny efekt na przykładanie się do nauki. Chęć stania się „mistrzem” zawodów sprawia, że wszyscy starają się bardziej, niż przy monotematycznej fazie szkolenia. Dzięki temu uczniowie szybciej mogą nabyć nowe umiejętności, a to z kolei pozwala wykonać krok naprzód w ramach przysposabiania techniki gry w bilardzie. Łączenie sztuki szkolenia z zabawą jest szczególnie ważne w przypadku prowadzenia zajęć z młodszą grupą adeptów. Dzieci o wiele szybciej tracą animusz i zainteresowanie, dlatego też by podtrzymać ich zaciekawienie do bilardu na odpowiednim poziomie, należy dosyć często urozmaicać warsztaty o elementy rozrywkowe. W momencie, gdy uczniowie zobaczą, że za nauką bilardu kryje się także niezobowiązująca zabawa, będą miały większy zapał do gry, a to w przyszłości przełoży się u nich na poważniejsze relacje ze sportem.
