Siła pięści od samego początku wyznaczała wielkość pięściarza. Jeśli potrafi mocno wyprowadzić cios, to nawet po wylądowaniu na szczelnej gardzie wytrąci z równowagi przeciwnika. Jednakże boks odgrywa się nie tylko na płaszczyźnie fizycznej. Skupia w sobie wiele elementów, które wespół w zespół kształcą zarówno tych młodszych, jak i starszych zawadiaków. Bez względu na dyscyplinę i skalę przedsięwzięcia sportowego, ogromną rolę w przygotowaniu zawodnika spełnia trening mentalny.
Instruktorzy boksu w ramach szkolenia innych opracowują program kompletny, uwzględniający rozwój sportowców w obszarze cielesnym oraz psychologicznym. Sprzężenie obydwu tych dziedzin pozwala etapowo rozwijać umiejętności nabywane w trakcie treningu. Charakterystyczny sposób poruszania się po ringu, przekładanie ciężaru ciała na nogę z tyłu, wyczucie idealnego momentu do zaatakowania przeciwnika, a także wycofywanie się do dystansu wobec rywala to jedne z ważniejszych punktów treningu, lecz wszystkie te wymienione elementy są wynikiem nie tyle machinalnego działania, a reakcji impulsów elektrycznych przechodzących z ośrodka nerwowego do mięśni organizmu. Więc nie są to ruchy bezwiedne, a zaplanowane poprzez zrozumienie poznawcze. Tak jak myślimy, tak wykonujemy daną czynność. Świadome działanie poparte szybką analizą w myślach daje najlepsze efekty. Wobec tego instruktor boksu powinien posiadać wiedzę skatalogowaną na ćwiczenia fizyczne i ćwiczenia umysłowe. Każda czynność na ringu musi mieć swoje uzasadnienie w taktyce zawodnika.
Ważną kwestią treningu są ćwiczenia ułatwiające kontrolę emocji oraz proces auto-uświadamiania, bowiem inaczej w sferze emocjonalnej zawodnika będzie przebiegać trening w towarzystwie instruktora aniżeli znajdując się na środku ringu naprzeciwko rywala i będąc otoczonym przez lustrujące oczy widowni. Instruktor boksu przez okres przygotowawczy – kolokwialnie mówiąc – wypracowuje u swoich podopiecznych izolacje antystresową. Chroni to zawodników przed wpadnięciem w pułapkę umysłu, tzn. wydzielanych emocji niepożądanych (np. strachu), które paraliżują i usztywniają ciało. W takiej sytuacji pięściarz staje się łatwym celem, gdyż nie będzie atakować a unikać kontaktu z drugim zawodnikiem. Trening kontroli emocji sprowadza się do projekcji walk. Na bazie ćwiczeń mentalnych i sparingów kontrolowanych, uczniowie stopniowo są przyzwyczajani do starć z drugą osobą. Uwzględnia się przy tym instruktorską kuratelę. Dzięki temu, że instruktor nie bierze udziału w sparingu, obserwując walkę z boku może wyłapać błędy popełniane przez podopiecznych. Zwraca przy tym uwagę na momenty, w których zawodnicy czują się nie pewnie i są spięci.
Coraz większą popularność wśród instruktorów zyskuje jednostka treningowa dotycząca auto-uświadamiania i procesu wyobrażania czynności ruchowych. Ma to swoje ujście w poprawie motoryki, wykonywaniu dokładniejszych ruchów tułowia, kończyn dolnych oraz górnych. Jest to niezwykle istotne w przypadku pięściarzy, ponieważ im szybciej zareagują na poczynania przeciwnika, tym skuteczniej będą balansować i wykorzystywać okazje do zadania ciosu. Dla wielu zabrzmieć to może zbyt fantastycznie, jednak już dawno udowodniono, że wyobrażanie wykonywanych ruchów pomaga organizmowi lepiej je uzewnętrznić. Aranżacja czynności w głowie powoduje wzrost pobudzenia żywych komórek, a tym samym szybszy transport impulsów do zakończeń nerwowych. Zawodnicy wyobrażający sobie ruch przed jego rzeczywistym wykonaniem, zwiększają swoją płynność i prędkość ciała. Rola instruktora w tego typu treningu przybiera formę mobilizacyjną. Instruktor wyjaśnia istotę tego działania i doprowadza do tego, aby jego uczniowie poświęcali pewną część czasu poza salą treningową na ćwiczenia mentalne.
