Gimnastyka artystyczna jest jedną z niewielu dyscyplin sportowych, którą w przeważającej większości trenują młodsze osoby. Dominuje tu przede wszystkim płeć żeńska. Sport ten charakteryzuje się niezwykłą delikatnością oraz zmysłowością, a tych cech – nie da się ukryć – brakuje po drugiej stronie barykady. Chociaż w stosunku do lat poprzednich, zauważyć można progres w ilości chłopców i młodzieży uprawiających gimnastykę artystyczną, to jednak w dalszym ciągu prym wiedzie kobiecy pierwiastek.
Sport ten uprawiać mogą już dziewczynki od 3 lat. Im szybciej rozpoczną treningi oparte na podstawach gimnastyki, tym więcej w przyszłości są w stanie osiągnąć. Nie tylko ze względu na sukcesy w sporcie, ale także w kategoriach rozwoju ciała i psychiki. Gimnastyka artystyczna uczy pracowitości, sumienności oraz organizacji dnia. Już od najmłodszych lat dzieci muszą dzielić swój czas na przyjemności i obowiązki, a sport jak najbardziej w tym pomaga. Dziewczynki zajmujące się gimnastyką mogą pochwalić się nieskazitelną sylwetką, której w perspektywie kolejnych lat, będą zazdrościć im rówieśniczki. Ponadto gimnastyka artystyczna uwrażliwia na sport i wykształca właściwe postawy zachowań. Wielu instruktorów prowadzących na co dzień zajęcia z dziećmi, jest świadkami zachodzącej przemiany osobowości wśród ich podopiecznych. Z początku nieśmiałe i zagubione podczas pierwszych zajęć dziewczynki, nabierają z każdą kolejną lekcją coraz więcej pewności siebie, a to właśnie ta cecha natury ludzkiej przydaje się dosłownie w każdej sytuacji.
Warto podkreślić, że dzieci przydzielane są do odpowiednich grup wiekowych, ale zdarza się, że w momencie prowadzenia sekcji, niektóre z uczestniczek wykazują się ponadprzeciętnym wyczuciem rytmu i gibkością ciała, co powoduje u instruktora swoisty obowiązek do stworzenia grupy zaawansowanej. O ile pierwsze doświadczenia dzieci z gimnastyką artystyczną, polegają przez dłuższy czas na formie zabawy z ćwiczeniami ogólnorozwojowymi, to przechodząc do grup o większym stażu, nauka dotyczy wówczas wykonywania układów tanecznych powiązanych z gimnastyką i akrobatyką. Wobec tej drugiej grupy, instruktorzy wymagają od dziewczynek znacznie więcej. Zabawa przeradza się w sport. W gimnastyce artystycznej miarą sukcesu jest dokładność wykonywanych ćwiczeń i układów. Liczy się także gracja, tak zwana miękkość ruchu, wyczucie rytmu i tempa. Lawirowanie pomiędzy nauką techniki wykonywanych ćwiczeń, układów tanecznych i ruchowych, przy wykorzystaniu konkretnego atrybutu, są na porządku dziennym każdego jednego treningu. W trakcie zajęć instruktorzy demonstrują ćwiczenia wspomagające koordynację ruchową, wytrzymałość, i uczą wykonywania układów z obręczą, piłką, ze wstążką, maczugami i ze skakanką. Są to podstawowe przybory, na których opierają się zarówno konkurencje indywidualne, jak i zespołowe.
Zadanie jakie spoczywa na barkach instruktorów jest sporym wyzwaniem. Aby sprostać oczekiwaniom rodziców i ich pociech, nie mówiąc już o bardziej doświadczonych sportowcach, instruktorzy powinni posiadać ogromną wiedzę z zakresu wielu dziedzin, a także posiadać praktyczną umiejętność przekazywania tejże wiedzy. Niezbędna okaże się chociażby znajomość takich przedmiotów jak np.: anatomia funkcjonalna, techniki masażu, stosowanie ćwiczeń z uwzględnieniem stopnia trudności i jednostek chorobowych, psychologia dziecka, praktyczne zastosowanie ćwiczeń z muzyką, z przyborami i ćwiczeń tanecznych, układy ruchowe i zabawy rytmiczne. Do typowych obowiązków instruktorów należy dołączyć jeszcze umiejętność organizacji zawodów i ich sędziowanie. Paradoksalnie ujmując, jest to jeden zawód, a wymaga bardzo ekwilibrystycznego podejścia do nauczania innych. Jest jednak na to sposób, a jego imię brzmi: kurs instruktora gimnastyki artystycznej. Osoby kochające pracę z dziećmi, pasjonujące się sportem i tańcem, swojej przyszłości szukać mogą w związkach sportowych, placówkach rekreacji i wypoczynku oraz w placówkach edukacyjnych, organizujących sekcje i kółka sportowe.
