Zaktualizowano dnia 16 kwietnia 2021
Pociąg do adrenaliny jest jednym z motorów zapisania się na zajęcia kick-boxingu. Ludzie uprawiają sporty walki, by dać upust swoim emocjom. Walka z obcą osobą wyzwala u człowieka zwierzęce instynkty, które skumulowane w jednej chwili dostarczają ogromną dawkę radości. Pomijając walki zawodowe, nawet w sytuacji przegranego sparingu podopieczni odczuwają pełnię satysfakcji, bowiem robią to, co sprawia im przyjemność. Każda kolejna porażka bądź trudności z wykonaniem niektórych z ćwiczeń stanowią lekcję i jednocześnie odpowiedź na to, nad czym należy jeszcze popracować, aby osiągnąć właściwy dla zawodnika poziom. Wspinając się po szczeblach umiejętności nie sposób pominąć opieki merytorycznej oraz praktycznych rad instruktora, bez których stagnacja w fazie rozwoju zawodników kick-boxingu jest nieunikniona.
Nauka form ataku i pozycji defensywnych w przyszłym czasie rozstrzyga o klasie zawodnika. Im dłużej dane ćwiczenia są powtarzane w trakcie treningów, tym szybciej kick-boxerzy opanowują aspekty walki niezbędne do zmierzenia się z innymi, bardziej doświadczonymi zawodnikami. Proces kształcenia przebiega na zasadzie uczenia się od lepszych. Walki sparingowe oraz te przeprowadzane z instruktorem budują świadomość klasy sportowej u zawodnika i dostarczają ważnych informacji dotyczących słabości, nad którymi po prostu trzeba popracować. Mając obok siebie osobę bezstronną, jest ona w stanie wskazać popełniane błędy, wytyczyć specjalny program zajęć uwzględniający doskonalenie technik ofensywnych oraz obrony. Jeśli problem tkwi w predyspozycjach fizycznych to i na to instruktor ma rozwiązanie.
Wykorzystanie 100% potencjału drzemiącego u podopiecznych wymaga od instruktora pełnej analizy, wywiadu przeprowadzonego z wychowankami, gdyż kłopoty ze zdrowiem czasem mogą wykluczać osoby z tej konkretnej dyscypliny (np. problemy z sercem). Aczkolwiek kick-boxing działa również stymulująco na przywrócenie sprawności ruchowej bądź wydolnościowej. Idealnie sprawdza się w przypadkach złej postawy ciała, płytkiego oddechu, przy bólach mięśni, stawów. Niektórzy mogą się nie zgodzić z tym stwierdzeniem, argumentując to tym, że zajęcia kick-boxingu odnoszą się do nauki sztuki walki, a więc sportu wysoce kontaktowego, narażającego uczestników na stłuczenia czy kontuzje. Nie można się bardziej mylić, gdyż instruktor dopasowuje trening do możliwości motorycznych wszystkich swoich klientów. W momencie wykrycia lub otrzymania informacji o konkretnej dolegliwości, stosuje się ćwiczenia o charakterze rehabilitacyjnym, pomijając przy tym obciążenie newralgicznych punktów ciała. Forma treningu wpisuje się w predyspozycje fizyczne oraz potrzeby podopiecznych.
Istnieje kilka metod pracy uwzględniających zmniejszenie zaburzeń psychomotorycznych. Instruktor może zastosować trening cardio, który sprzyja budowie kondycji fizycznej i przygotowuje na coraz większy wysiłek. Istotną rolę odgrywa tu częstotliwość wykonywanych ćwiczeń uzupełnianych o odpowiednio długie przerwy i stały kontakt z podopiecznym w celu upewnienia się, że proponowane ćwiczenia nie wywołują odwrotnych efektów. W stosunku do osób powracających do sportu po poważniejszych kontuzjach, ćwiczenia dobiera się posiłkując specjalistyczną wiedzą medyczną oraz opinią wystawioną przez lekarzy. Drugą kategorią osób są amatorzy, chcący uzyskać status profesjonalisty. Wobec nich struktura zajęć ulega zmianie. Przede wszystkim duży nacisk spada na naukę technik uderzeń, wyprowadzanych ciosów kombinacyjnych rękoma i nogami, ale w dalszym ciągu w tle pozostaje aspekt zdrowotny. Jedno nie wyklucza drugiego. Ucząc się nowych układów walki, gimnastyka czy trening siłowy realizowane są tuż obok siebie. Walki na ringu wymagają niezłej krzepy i dlatego zawodnicy przed dzień, kilka dni i miesięcy wcześniej, przed każdym pojedynkiem wykonują wszechstronny trening.
