Chęć do uprawiania sportu jest jednym z głównych impulsów skłaniający osoby do zapisania się na zajęcia. Udział w treningu daje szansę na uzewnętrznienie swoich pasji i jednocześnie wywołuje większy głód do aktywności fizycznej. W przypadku gier zespołowych, oprócz elementów stricte związanych z dyscypliną sportu, poprawą uwarunkowań biologicznych, rozwoju umiejętności, dość duży akcent spada również na wymiar socjalizacyjny. W ludzkiej naturze tkwi potrzeba przebywania z innymi, a sport drużynowy jest najlepszą okazją do zawarcia nowych znajomości. Łączenie osób w całe zespoły tworzy zależność między nimi, nie tylko na zasadzie współpracy podczas treningu lub rozgrywanego meczu, ale również ma to swoje ujęcie w spełnianiu psychicznych potrzeb człowieka. W trakcie zajęć dochodzi do różnych sytuacji, wymian zdań, które wywołują właściwe dla siebie emocje. Pomaga to w zacieśnianiu więzi oraz w kształtowaniu pozytywnych bądź negatywnych relacji. Dużą rolę w procesie asymilacji amatorów sportu odgrywa czynnik rywalizacji. Grające na przeciwko siebie drużyny wzajemnie się motywują. W momencie, gdy celem rozgrywki stają się punkty (w postaci strzelonych goli), wyłonienie zwycięskiej drużyny wzmacnia zaangażowanie zawodników. Nawet zwykły sparing staje się dla nich czymś ważny i nic innego w tych kilkudziesięciu minutach nie przesłoni żądzy bycia lepszym od drugiej drużyny.
Aczkolwiek elementem spajającym nieprzerwany rozwój zawodników jest instruktor gier zespołowych. Napędza on machinę współzawodnictwa. Dokonuje tego poprzez prowadzenie treningów, sędziowanie w meczach. Posiadając pełną kontrolę nad podopiecznymi, instruktor może budować trwałe związki pomiędzy rozrywką i sportem, których udany mariaż odpowiada za podtrzymywanie zainteresowania wśród jego klientów. Jednak nie każdy będąc instruktorem potrafi z balansować potrzeby podopiecznych i zachować integralność wobec etyki zawodowej. W dużej mierze sukces w tym zawodzie zależy nie od klientów, a cech instruktora. Więc poznajmy kilka z osobistych atrybutów instruktora, predestynujących do go do otrzymania znaczka jakości bądź kompletnie wykluczających z tego typu pracy.
1. Nie bez znaczenia jest autorytet nauczyciela. Posiadając odpowiednią wiedzę i doświadczenie w danej dziedzinie, łatwiej zachęcić uczniów do uprawiania sportu. Proces nauczania sportu ma wówczas swoje uzasadnienie w kompetencji instruktora. Postępujące po sobie lekcje wyznaczają ścieżkę edukacji, właściwie rozwijając umiejętności podopiecznych.
2. Metodyka pracy jest równie ważna jak sposób przemawiania do wychowanków. Negatywne nastawienie do ludzi praktycznie skreśla z wykonywania roli instruktora. Krytyka w starciu z życzliwością i zrozumieniem przegrywa na samym starcie.
3. Sportem trzeba zarażać, pokazywać, że jest to fajny sposób na spędzanie wolnego czasu, i tym łatwiej to robić jeśli instruktor osobiście interesuje się daną dyscypliną sportu. W tym zawodzie trzeba potrafić uczyć nowych rzeczy i jednocześnie dzielić innymi swoją pasją.
4. Bezstronność – dla lubiących kontakt z ludźmi, nie powinno to stanowić żadnego problemu. Dobry instruktor szanuje każdego uczestnika zajęć i traktuje wszystkich tą samą miarą. Motywuje z podobną mocą zarówno tych lepiej jak i bardziej doświadczonych zawodników. Jest w stanie zrozumieć słabości uczniów, nie obnażając popełnianych przez nich błędów w sposób prześmiewczy.
5. Sukcesy podopiecznych powinny być sukcesami instruktora. To wspólna praca i wysiłek. Czas dzielony na dwie strony. Więc dlaczego radość z poczynionych efektów nie miałaby spływać w tej samej ilości na ucznia i instruktora.
