Hipoterapia jest to jedna z form rehabilitacji psycho-ruchowej, która przynosi zaskakująco pozytywne efekty. Polega ona na wykorzystaniu w procesie terapeutycznym kontaktu z końmi oraz jazdę na nich. Hipoterapia nie tylko leczy wady postawy oraz niweluje zbyt duże napięcie mięśni, ale pomaga także we wszelkich terapiach chorób psycho-społecznych, poprzez motywowanie, nawiązywanie kontaktów międzyludzkich oraz ze zwierzęciem, jak również wzmacnianie własnego poczucia wartości. Jednym z najczęstszych schorzeń, w których podczas leczenia wykorzystuje się hipoterapię, jest autyzm. W tym przypadku koń działa na pacjenta holistycznie czyli całościowo, to znaczy zmniejsza spastyczność jego mięśni, przywraca prawidłową postawę, uspokaja i relaksuje w przypadku występującej u chorego agresji, pomaga nawiązać mu kontakt z otoczeniem, jak również pobudza jego zmysły. Hipoterapię zleca się także między innymi pacjentom chorym na stwardnienie rozsiane, dziecięce porażenie mózgowe, zaniki mięśni, chorobę Heinego- Medina, zespół Downa, chorobę Parkinsona, schorzenia ortopedyczne, jak również nerwice, depresje i nadpobudliwość ruchową.
Chcąc założyć swój ośrodek hipoterapii należy ukończyć, z tej dziedziny rehabilitacji, specjalistyczny kurs instruktorski. Zdobyty certyfikat jest także dokumentem poświadczającym przynależność do „średniego personelu do spraw zdrowia”. Wysokie kwalifikacje instruktora hipoterapii są bardzo ważne, jako, że ten rodzaj terapii wchodzi w skład rehabilitacji leczniczej i zlecają go lekarze ortopedzi, rehabilitanci, neurolodzy i psychiatrzy. Ze względu na styczność z różnego rodzaju niepełnosprawnością oraz zachowaniem pacjentów, instruktorzy hipoterapii podczas kursów uczą się odpowiedniego podejścia do osób chorych. Dlatego oprócz lekcji z jeździectwa i opieki nad końmi, uczęszczają oni także na zajęcia z pedagogiki, psychologii, anatomii, patofizjologii, pierwszej pomocy oraz rozwoju człowieka. Ważną częścią zajęć jest także blok dotyczący rodzajów niepełnosprawności i odpowiedniego w nich postępowania.
Odpowiednie podejście do osoby niepełnosprawnej jest połową sukcesu w jej terapii. Często ludzie, którzy całe życie życie byli aktywni, a ulegli wypadkowi, wolą traktować hipoterapię jako sport, który mogą wykonywać pomimo swoich problemów, na przykład z chodzeniem. Pozwala im to bowiem zachować resztki godności oraz psychicznie i emocjonalnie zaakceptować swoje nowe życie. Takich przykładów jest więcej, tym bardziej jeśli niepełnosprawność dotknęła pacjenta nagle.
Instruktor hipoterapii musi zdawać sobie sprawę z tego, że osoby niepełnosprawne chcą, aby traktowano ich tak jak innych, zdrowych ludzi. Pragną w ten sposób zachować swoją godność i poczucie człowieczeństwa. Nie czują się one bowiem gorsze, ani często nie odczuwają tego, że są pokrzywdzone przez los. Dobrze gdy trener traktuje hipoterapię nie tylko jako zajęcia rehabilitacyjne, ale także jako sport: jeździectwo, w ten sposób pokazuje on pacjentowi, że nie traktuje go ulgowo, tylko jak każdego innego sportowca. Jednocześnie od instruktora wymaga się również, aby był wrażliwy i cierpliwy. Osoby niepełnosprawne potrzebują bowiem więcej czasu na przygotowanie się do ćwiczeń, wejście na konia, a także zapoznanie się z nim i opanowanie nawet najprostszych technik jeździectwa. Często towarzyszy im bowiem ból, ograniczenia ruchowe, a także lęk i strach.
Odpowiednie podejście instruktora hipoterapii do osób niepełnosprawnych ciałem i duchem polega także na nieokazywaniu skrępowania kalectwem drugiej osoby. Uciekanie wzrokiem, czy też nadmierne przypatrywanie się defektom ciała lub często odmiennemu zachowaniu osoby chorej, może spowodować u niej agresję czy też zamknięcie się w sobie.
Więcej informacji o kursie znajdziesz na: https://pakis.pl/kursy/132/kurs-instruktora-hipoterapii
