Kick-Boxing po dłuższej przerwie wraca do łask amatorów sportów. W poprzednich latach podchodzono do niego z dużą rezerwą, bowiem media przedstawiały go tylko w formie zawodowej. W szczególności transmitowano gale sportowe, które charakteryzują się widowiskowością. Starcia profesjonalnych zawodników mają wzbudzają emocję i wyłonić najlepszego – tak to może wyglądać po drugiej stronie telewizora. Trzeba jednak wziąć pod uwagę stawkę zwycięstwa. Jest ona nieporównywalna do celów względem zakontraktowanych zawodników i osób, które traktują swój trening jako odskocznię, czy chęć realizacji osobistych potrzeb. To, co dzieje się za kulisami już niespecjalnie było pokazywane w telewizji. Sztuk walki nie można tylko sprowadzać do sytuacji ringowych, gdzie zawodnicy okładają się pięściami oraz nogami, do momentu aż sędzia ringowy zatrzyma walkę.
Na szczęście dzisiejsza edukacja medialna oraz oświatowa przyczyniła się do popularyzacji tejże dyscypliny sportu. Utrwalone stereotypy związane z brutalnością sztuk walk odchodzą w niepamięć. Zaczęto podkreślać pozytywne aspekty uprawiania Kick-Boxingu, a jest ich naprawdę wiele. Kick-Boxing oprócz nauki uderzeń pięściami i nogami, pozwala oduczyć się strachu, podnieść samoocenę. Jest drogą ku nadaniu swojemu ciału odpowiednich kształtów. Poprzez trening można wyrobić smukłą sylwetkę, poprawić kondycję, elastyczność ciała, wzmocnić siłę. Kick-Boxing jest dyscypliną, która wymaga od praktykujących fizycznego wysiłku, a także pełnego skupienia. Nauka polega na przyswajaniu umiejętności ruchowych, powtarzaniu kombinacji uderzeń. Dochodzi do tego element twórczy. Podczas sparingów walczy się zarówno ciałem jak i „głową”. Składa się na to przygotowanie strategii walki, umiejętność dopasowania się do stylu przeciwnika. Kick-Boxing jest sportem uniwersalnym, gdyż polubią go osoby chcące utrzymać swoje zdrowie na wysokim poziomie, a także te, które myślą o dalszej karierze sportowej.
Wspólnym mianownikiem dla amatorów i zawodowców są instruktorzy, których zadaniem jest przekazanie swojej wiedzy podopiecznym. Prowadzą zajęcia w trzech wariantach – teorii, prezentacji i kontroli błędów. Na wstępie wyjaśniają najważniejsze pojęcia, historię Kick-Boxingu. Następnie przechodzą do przedstawienia technik walki oraz obrony. Zaliczają się do nich: poruszanie się, formowanie gardy, wyprowadzanie ciosów pięścią (bokserskich), ciosów nogą, kolanem, podstawy pracy na worku, ciosy kombinacyjne. Muszą przy tym uwzględniać formuły walki, które rządzą się swoimi regułami. W niektórych formułach (np. K1), dopuszczalne są ataki wyprowadzane z uderzeń obrotowych, a w przypadku innych ograniczona jest siła uderzeń i technika nożna, w której bezwzględnie trzeba unikać uderzeń kolanami. Metodyka pracy instruktora jest dosyć skomplikowana. Powodem tego jest pogodzenie potrzeb podopiecznych z ich uwarunkowaniem fizycznym. Osoby biorące udział w treningu będą różnić się stopniem wygimnastykowania oraz wydolności, więc duży wpływ na zadowolenie klientów ma czynnik komunikacyjny. Instruktorzy dzięki zwykłej rozmowie mogą ocenić do jakiej grupy zaawansowania przydzielić konkretne osoby. Musi on również dobierać zestawy ćwiczeń odpowiadające danej grupie wiekowej. Wspomniany wcześniej faktor komunikacyjny jest niejako narzędziem instruktora. Jego praca polega na tłumaczeniu i wpływaniu na uczniów. Zatem przyda się trochę charyzmy i umiejętności słowotwórczych, bowiem od tego zależy jakość zrozumienia między instruktorem a osobami uczestniczącymi w zajęciach.
Co wyróżnia dobrego instruktora na rynku pracy? Przede wszystkim posiadanie uprawnień do wykonywania zawodu. Jednak to, gdzie został ukończony kurs instruktora Kick-Boxingu ma również wielkie znaczenie. Aby Twoje pieniądze zostały wykorzystane z pożytkiem dla Ciebie i Twoich przyszłych uczniów, zapisz się na kurs organizowany przez szkołę lub akademię sportu. Omijaj szerokim łukiem firmy, które nie wydają certyfikatów z zaświadczeniem MEN.
