Nauczanie sportu jest specyficzną formą kształcenia. Instruktorzy muszą wiedzieć w jaki sposób przekazywać wiedzę techniczną i teoretyczną przez wzgląd na zastosowanie jej w praktycznych ćwiczeniach. Ale to nie wszystko. Praca z ludźmi wymaga, aby każdą kolejną osobę traktować w sposób indywidualny, nawet w przypadku prowadzenia zajęć grupowych. Należy przy tym uwzględnić wszelkie cechy osobowości i predyspozycje fizyczne. Rodzaj proponowanych ćwiczeń dla jednych może okazać się zbyt prosty i za mało angażujący ruchowo, a z drugiej strony nie wszyscy mogą sobie poradzić z programem treningu z powodu kłopotów zdrowotnych, czy psychicznymi blokadami, które wyrażane są przez wstyd bądź nieśmiałość. Równie często w trakcie zajęć grupowych podopieczni nie chcą powtórzyć zademonstrowanego ćwiczenia ponieważ boją się, że uczestnicy treningu będą oceniać i wytykać błędy. Jest to zjawisko dosyć powszechne wśród liczniejszych grup, jednakże instruktor, który posiada wysokie zdolności komunikacyjne oraz charakteryzuje się ponadprzeciętną empatią, będzie w stanie utrzymać porządek w grupie i pomóc słabszym osobom w realizowaniu trudnych dla nich ćwiczeń.
Praca z różnymi ludźmi powoduje obowiązek dopasowania trudności treningu do ich wieku i możliwości fizycznych. Wówczas instruktor musi skupiać się na programie zajęć, który nie będzie kolidować z założeniami treningu i uwarunkowaniami biologicznymi podopiecznych. Będzie to miało bardzo duże znaczenie w przypadku grup lekcyjnych ze starszymi osobami, gdzie dominującą funkcją zajęć nie jest wzmożona aktywność fizyczna, a mniej angażujące ćwiczenia ruchowe związane z poprawą zdrowia, kondycji, gibkości ciała. W przypadku zajęć kinezygerontoprofilaktyki gros osób będzie się mieścić w przedziale od 50 do powyżej 60 lat. Są to najczęściej osoby ze szczególnymi potrzebami, w tym wzmocnienia stawów, zwiększenia ruchomości kończyn, a także wynikającymi z chęci przebywania z innymi ludźmi, nawiązywania nowych relacji. Osobom w podeszłym wieku niesłusznie przyklejono łatkę ograniczającą radość z życia. Z wiekiem wiele rzeczy staje się niedostępnych przez aktualny poziom zdrowia, ale nie znaczy to, że należy takie osoby zepchnąć z piedestału, by stały się jedynie tłem. W tej kwestii sport odgrywa rolę pierwszorzędną. Prowadzenie aktywnego trybu życia pozwala dłużej cieszyć zdrowiem i korzystać z niego. Widok 50-kilkulatka trenującego sport nie jest niczym nadzwyczajnym. Co więcej, starsze osoby mają więcej czasu na sport i wobec tego wyrównują rachunek między młodszymi osobami zmuszonymi godzić swoją pracę, domowe obowiązki i poziom zmęczenia.
Jednak instruktor prowadzący zajęcia ze starszymi osobami musi bezwzględnie zważać na intensywność wykonywanych przez nie ćwiczeń. Tutaj zachodzi ryzyko złapania kontuzji. Mięśnie i stawy osób starszych nie są tak elastyczne co u osób młodszych. Złamania kości, przeciążenie bioder bądź bóle w trakcie treningu mogą być wynikiem źle dobranych ćwiczeń. Także nie można wykluczyć urazów ciała występujących w czasie po-treningowym. Dlatego trzeba stosować zestawy ćwiczeń wedle ogólnych zasad stosowanych dla wszystkich sportowców, niezależnie od dyscypliny sportowej. Mowa tu o kilku fazach związanych z przygotowaniem do aktywności, realizacją części treningu, m.in. : rozgrzewka, rozciąganie, ćwiczenia aerobowe skupiające pracę konkretnych partii ciała, stretching po zakończeniu właściwej części treningu. Tylko w ten sposób można uniknąć niebezpiecznych sytuacji mogących całkowicie wykluczyć ze sportu. W tej granicy wieku drobny uraz może wywołać lawinę problemów. Trening miast pomóc będzie miał negatywny wpływ na samopoczucie i zdrowie klientów.
