Nie da się ukryć, że ulubionym sportem wśród dzieci i młodzieży jest piłka nożna. Możemy sobie zadawać pytanie: „Co w niej takiego wyjątkowego?”, lecz odpowiedź jest o wiele prostsza niż mogła by się wydawać. Sporty drużynowe przesycone są niesamowitą ilością emocji i w porównaniu do zmagań indywidualnych, dają możliwość konkurowania w bezpośredniej walce. Oczywiście, nie należy tego mylić ze sportami walki, gdyż nie taką rywalizację mamy na myśli. W piłce nożnej przez większą ilość czasu zawodnicy zderzają się barkami, dochodzi do fizycznych starć o pozycję na murawie boiska, lecz nikt nikogo nie zamierza znokautować, a jeśli już, to tylko w kategoriach strzelonych bramek. Ponadto, fenomen piłki nożnej tkwi w jej prostocie. Do jej uprawiania nie trzeba specjalistycznego sprzętu, lekkoatletycznej budowy ciała. Nawet typowe bramki piłkarskie mogą być zastąpione przez prowizoryczne słupki. Jedynym niezbędnym elementem jest okrągły przedmiot, bowiem od tego pochodzi nazwa tego sportu.
Wobec powyższych, piłka nożna stanowi główne zainteresowanie wśród silniejszej płci. Mimo widoku poobijanych piszczeli u swoich pociech, rodzice z wielką ochotą wypuszczają je na stadiony i mniejsze boiska. Co więcej, coraz częściej dzieci zapisywane są na dodatkowe zajęcia, kółka sportowe, a także do szkółek piłkarskich, gdzie mogą kontynuować swoją przygodę ze sportem. Z pomocą nauczycieli, mogą rozwijać się według posiadanych predyspozycji oraz wzbogacać wiedzę o nowe aspekty związane choćby z poruszaniem się na boisku, dryblingiem, czy z grą zespołową. Udział w niniejszych zajęciach to doskonała okazja do jednoczesnego rozwoju umiejętności oraz ciała. W myśl zasady „sport to zdrowie, piłka nożna ci to powie”, piłkarski trening jest jedną z najlepszych aktywności przyczyniających się do poprawy kondycji i wydolności organizmu.
Przyjemność szkolenia młodych umysłów, możliwość trenowania ich i przyglądania się, jak z surowego diamentu powstaje piłkarski talent, z pewnością należą do czołówki powodów, z jakich decyduje się podjąć pracę instruktora sportu. Wykonywany zawód instruktora, ma również swoją ciemną stronę obowiązków, której warto poświęcić kilka zdań. Rzadko spotykanym zjawiskiem jest umiejętność organizowania pracy w taki sposób, aby nigdy nie popełnić żadnego błędu. Chcielibyśmy, aby tylko takie osoby prowadziły zajęcia, ale nie zapominajmy, że instruktorzy sportu są tylko ludźmi. Jedynym rozwiązaniem jest zapoznanie się z tymi błędami, a dzięki temu mając świadomość istnienia konkretnej listy, może uda się im zapobiec.
1. Brak zaangażowania i odpowiedzialności za swoich podopiecznych. To najbardziej niepożądane zachowanie wśród instruktorów. Praca nie polega przecież na tym, by dać dzieciom piłkę i pozwolić im grać tak, jak chcą. Prędzej czy później dojdzie do młodocianego konfliktu. Grupa potrzebuje lidera, a instruktor jest właśnie tą osobą, która dzieli trening na zabawę (czyt. właściwy mecz pomiędzy uczestnikami zajęć) i ćwiczenia, mające wpłynąć na poprawę techniki i strategii rozgrywanych spotkań piłkarskich.
2. Kardynalnym błędem jest brak odpowiedniego kontaktu z podopiecznymi. Zwyczajowe „dzień dobry” i „do widzenia” nie wystarczą, by nawiązać relacje między instruktorem i uczniami. Należy rozmawiać nie tylko językiem piłkarskim, tzn. skupiając się wyłącznie na ortodoksyjnym szkoleniu, ale można pokusić się o luźniejsze tematy, aby uczniowie nie poczuli się, jak w wojsku.
3. Zabrzmi to może trywialnie, mimo wszystko uśmiechem zwojuje się więcej niż samopowtarzalną krytyką.
