Unihokej jest stosunkowo młodą grą, bo powstał w latach 50. XX wieku. Jest to alternatywa dla hokeja na lodzie, który jest sportem drogim, gdyż wymaga pełnego wyposażenia – od kasku po łyżwy. W unihokeju używamy poliwęglanowych kijów i plastikowej piłki. Sport ten cieszy się dużą popularnością szczególnie wśród młodzieży, rozwija sprawność ruchową, zwinność, spostrzegawczość i pracę zespołową. Unihokej pojawił się w Polsce dopiero w latach 90. XX wieku i stał się prawdziwą sensacją – młodzi ludzie do dziś chętnie wybierają zajęcia z unihokeja podczas lekcji wychowania fizycznego i zajęć pozalekcyjnych. Jak prawidłowo prowadzić trening z młodzieżą?
Gdy już zbierzemy odpowiednią grupę, należy przeprowadzić rozmowę z jej członkami i zorientować się, na jakim poziomie są zawodnicy. Jeśli mamy do czynienia z grupą początkującą, niezbędne będzie wprowadzenie teoretyczne. Jeśli zawodnicy grają już od kilku lat, możemy od razu rozpocząć trening, obserwując ich technikę i taktykę gry, na bieżąco wskazując na błędy i chwaląc młodych sportowców. Jeśli natomiast nasza grupa jest mieszana (osoby początkujące i bardziej zaawansowane), mamy dwie opcje do wyboru: rozpocząć zajęcia od części teoretycznej i wszystkich traktować jak początkujących zawodników lub podzielić ich na dwie grupy (jeśli pozwala nam na to ilość osób).
Zaczynając trening od podstaw, musimy zakładać, że młodzież, która przyszła na zajęcia może nie mieć pojęcia o tym, jak grać w unihokeja. Lepiej się miło rozczarować, niż zakładać, że grupa zna podstawy gry. Zawodnikom należy wyjaśnić zasady i przedstawić plan zajęć. Po wyjaśnieniu najważniejszych zagadnień rozpoczynamy rozgrzewkę, która jest niezbędną częścią każdego treningu i nigdy nie wolno jej pominąć. Rodzaj wybranej rozgrzewki zależy od instruktora.
Trening z młodzieżą przeprowadzamy, stosując różnorodne formy nauczania, takie jak: forma zabawowa (wykorzystywana podczas nauki techniki gry), ścisła (stosowana w nauce techniki i taktyki gry) oraz forma wykorzystująca fragmenty gry (ćwiczenie techniki i taktyki gry z przeciwnikiem). Wprowadzając nowe elementy taktyczne i techniczne, wykorzystujemy określone metody nauczania: analityczną (uczenie się poszczególnych części składowych ruchu), syntetyczną (opanowanie ruchu w całości) i kompleksową (kombinacja metody analitycznej i syntetycznej, z przewagą jednej z nich).
Najważniejszą częścią nauki gry w unihokeja jest prawidłowe opanowanie techniki i taktyki, dlatego też należy ćwiczyć te części, dopóki nie zostaną w pełni opanowane przez młodych zawodników. Umiejętność prawidłowego poruszania się po boisku i współpracy w drużynie gwarantuje czerpanie przyjemności z gry i dobrze rozegrane taktycznie i technicznie mecze. Każdy zawodnik musi znać sposoby trzymania kija (uchwyt oburącz ciasny, szeroki lub uchwyt jednorącz), wiedzieć, jaką postawę powinien przyjąć w obronie i ataku, jak poruszać się po boisku z kijem, jak podawać i przyjmować piłkę w miejscu i w ruchu, jak strzelać bramki w miejscu i w ruchu oraz jak skutecznie zwodzić przeciwnika.
Młodzież jest specyficzną grupą wiekową, która wymaga szczególnej uwagi nauczyciela. W tym wieku bardzo szybko rodzą się konflikty, a słabsze lub gorzej grające osoby są często wyśmiewane. Ważne, żeby instruktor miał świadomość tego, co dzieje się między zawodnikami, był dla nich autorytetem i nie udawał, że nic się nie dzieje, kiedy widoczny jest konflikt. Rywalizacja jest nieodłączną częścią gry w unihokeja, lecz zadaniem instruktora jest dbanie o to, by wśród zawodników rozwijała się zdrowa rywalizacja. To właśnie instruktor musi kontrolować, czy gra przebiega zgodnie z zasadami fair play. Osoby notorycznie prowokujące nieprawidłowe zachowania na boisku, powinny być „temperowane” karami meczowymi. Instruktor zobowiązany jest również do rozmowy na temat nieodpowiedniego zachowania z młodym człowiekiem.
