Czasem możemy sobie nie zdawać sprawy, jak bardzo piłka nożna różni się od futsalu. Praktykowanie jakiegokolwiek sportu zmusza uczestników do głębokiego zaangażowania i przyswojenia wiedzy dotyczącej stricte wąskiej dyscypliny sportu. W tym przypadku są to dwie pokrewne kategorie wyrastające z kanonu gry zespołowej opartej na rozgrywaniu piłką do nogi na ograniczonej przestrzeni, której koniec wyznaczają linie boiska i linia bramkowa. Aczkolwiek obie dyscypliny mają ustalony odmienny regulamin gry, wobec czego zasady np. w stosunku do długości meczu, nawierzchni i wymiarów boiska, a także ilości graczy przebywających jednocześnie na boisku są charakterystyczne zarówno dla piłki nożnej, jak i futsalu.
Instruktorzy więc nie mogą prowadzić zajęć z futsalu tożsamych dla pierwotnego gatunku piłki nożnej. Futsal jest o wiele bardziej dynamicznym sportem, który zmusza zawodników do większego wysiłku i szybszych reakcji na boisku. Mimo o wiele krótszego czasu trwania meczu (2 x 20 minut) zawodnicy podczas rywalizacji przebiegają kilkanaście kilometrów więcej niż w pełnowymiarowym meczu piłki nożnej, bowiem rozgrywka w futsalu jest bardziej energiczna przez wzgląd na mniejsze wymiary boiska. Akcje konstruowane są naprędce, a czasem wynikają z błędów pozycyjnych, toteż piłka ląduje w siatce przeciwnika o wiele częściej. Tutaj liczy się przede wszystkim dobry refleks i nagłe podejmowanie decyzji. Zawodnicy winni skupiać się na ćwiczeniach nie tyle ogólnorozwojowych, co wydolnościowych i poprawiających technikę gry.
Instruktor realizuje dosyć jasną ścieżkę programu nauczania. Przygotowuje swoich uczniów poprzez ćwiczenia typowo fizyczne, które mają na celu zwiększenie odporności organizmu na wysiłek. Trening z podopiecznymi powinien zacząć od kilku minut rozciągania, aby przygotować do ciężkiej pracy największe mięśnie nóg (w tym dwugłowe uda, mięśnie pośladkowe), a także stawy, gdyż uprawianie futsalu angażuje najbardziej kończyny dolne. Chcąc uniknąć wszelkich kontuzji, których można nabawić się w trakcie treningu, np. nadwyrężeń, skurczy, należy rozgrzać te części ciała, które będą najbardziej eksploatowane. Dopiero po kilkuminutowej rozgrzewce instruktor może przejść do fazy zasadniczej treningu. Wyznacza wszechstronny rozwój umiejętności niezbędnych do pokonywania przeciwników. Instruktor skupia się na ćwiczeniach wzmacniających kondycję zawodników, balans ciała w trakcie sprintu, siłę fizyczną przydającą się w sytuacjach kontaktowych z rywalem. Jednak tylko niewielką część poświęca się na poprawę zdolności motoryczno-fizycznych.
Drugim równie ważnym elementem jest nauka umiejętności technicznych, czyli np.: sposobów kontrolowania piłki i utrzymywania jej przy nodze; dryblingu, który może zadecydować o udanym minięciu przeciwnika; strzały z gry pozycyjnej na bramkę z dalekich i bliskich odległości; wykonywanie rzutów rożnych, karnych i autów. Są to wszystkie detale, które wpływają bezpośrednio na klasę indywidualną zawodnika. Jego poziom gry wyznacza jakość przyswojenia praktycznych umiejętności wykorzystywanych w trakcie rozgrywanego meczu.
Ostatnim punktem zajęć jest problematyka dotycząca taktyki i strategii zespołu. Pod względem wydajności gry ważne jest rozłożenie siły zawodników na cały przekrój meczu. Faza gry, a także aktualny wynik spotkania determinuje zawodników do objęcia różnego sposobu rozgrywania piłką. Tu można wyróżnić grę na czas w sytuacji, gdy zawodnikom brakuje sił lub różne warianty gry pozycyjnej, które cechują dążenie do uzyskania stałych fragmentów gry, posiadanie piłki na połowie rywala i stwarzanie groźnych sytuacji pod bramką rywala. Poziom przeciwnika i jego strategia niejako decydują o sposobie rozgrywania meczu.
