Zaktualizowano dnia 27 kwietnia 2021
Między ludźmi a zwierzętami istnieje nierozerwalna więź. Głębokie relacje utrwaliły system współzależności tak bardzo, że bliskość stała się rzeczą naturalną. Warto zaznaczyć, że forma opieki, jaką sprawuje człowiek nad zwierzęciem, symptomatycznie zmieniła postrzeganie „futrzastego” przyjaciela. Proces udomowienia zwierząt przyczynił się do powstania nowych ról, a rzec by można kompensacji ról, bowiem człowiek stał się nie tylko w sposób fizyczny właścicielem jakiegoś zwierzęcia, ale również w sferze emocjonalnej. Prymitywna dzikość i uprzedmiotowienie zostały wyparte przez społeczne uwarunkowania, czego efektem jest obopólna przyjaźń.
Założenia te wykorzystano w ramach rehabilitacji osób cierpiących na różne rodzaje schorzeń. Dotyczy to hipoterapii, która polega na organizacji zajęć pacjentów z ćwiczeniami w towarzystwie koni. Udowodniono, że hipoterapia ma wyraźny wpływ na poprawę jakości zdrowia dzieci i dorosłych w wielu klinicznych przypadkach, jak np.: porażeń mózgowych, dysfunkcji społecznych wywołanych autyzmem lub Zespołem Aspergera, niepełnosprawności intelektualnej, wad postawy, chorób uzależnienia. Hipoterapia stanowi integralną część leczenia pacjentów i z powodzeniem stosowana jest w procesie terapeutycznym.
W ramach hipoterapii Istnieją trzy formy zabiegów terapeutycznych. Pierwsza z nich to terapeutyczna jazda konna, podczas której pacjenci stymulowani są przez ruch konia. W trakcie jazdy pacjenci mogą siedzieć lub leżeć, ale nie wykonują żadnych ćwiczeń. Koń w tym czasie jest kontrolowany przez instruktora. Formie zajęć przyświeca idea odczuwania ruchu mięśni. Wyzwala to wyobrażenie do prawidłowego wykonywania ruchu. Przed usadowieniem pacjenta na grzbiecie zwierzęcia, zaleca się wcześniejszy kontakt z koniem. Pozwala to stworzyć bezpieczną więź, kształtującą dalszy etap leczenia. Szczególnie w przypadku osób niepełnosprawnych intelektualnie, które inaczej odbierają rzeczywistość. W większym stopniu reagują na bodźce dotyku i węchu. Dotyk grzywy, czy pogłaskanie konia, zmniejszają dystans, co z kolei ma pozytywny wydźwięk na psychikę człowieka i konia. Poznanie się człowieka ze zwierzęciem jest o tyle ważne, bowiem zachodzi tu ryzyko zagrożenia życia pacjenta, gdyż w momencie jazdy pojawienie się nagłej paniki bądź zachowania marginalnego, może prowadzić do niekomfortowej sytuacji dla konia. Chociaż zwierzę jest przeszkolone i bez przerwy pilnowane przez instruktora, to w dalszym ciągu należy zachować ostrożność. Ze względu na zalecenia lekarza lub osobistą ocenę instruktora nt. proponowanej formy terapii, instruktor może poprowadzić zajęcia jazdy konnej w połączeniu z ćwiczeniami. Jest to jedna z popularniejszych metod, wysoce motywująca pacjenta do wykorzystania zmysłów z jednoczesnym rozwojem umiejętności obserwacji, koordynacji ruchowej, poczucia rytmu. Pomijając wszystkie cele, które realizuje się poprzez wybór konkretnej formy leczenia, zadaniem instruktora jest poprowadzenie zajęć w taki sposób, aby pacjent nie odbierał ich jako ćwiczeń rehabilitacyjnych, a bardziej w kategoriach zabawy i rekreacji. Aby uzyskać ten efekt, instruktor nie tyle musi wykazać się szeroką wiedzą z zakresu anatomii człowieka (choć jest to jeden z warunków podjęcia pracy), lecz między innymi z metodyki prowadzenia zajęć, ćwiczeń ujeżdżeniowych, usprawniających, a także metodyki pracy w sporcie i rekreacji. Specjalistyczna wiedza pedagogiczna w połączeniu z podstawami jeździectwa, doborem ćwiczeń i praktycznym wykorzystaniem konia w terapii ogólnorozwojowej oraz nakierowanej na zaklasyfikowane schorzenie, to najważniejsze elementy, które regulaminowo powinien znać każdy instruktor. Te i wiele innych przydatnych do pracy tematycznych zagadnień, można przyswoić biorąc udział w kursie instruktora hipoterapii. W wielkim skrócie: dużo interesujących materiałów mogących wzbogacić twoją wiedzę, jeden egzamin i jedna przyszłość.
Potrafisz jeździć konno i zapanować nad dzikim wierzchem, a praca z ludźmi to twoje przeznaczenie? Chyba już wiesz, jaki będzie twój następny krok.
