Kilkanaście lat temu judo nie było zbyt popularną sztuką walki. W Polsce zainteresowanie rosło w miarę osiągania sukcesów przez naszych olimpijczyków, a w szczególności przez Pawła Nastulę. Pod koniec lat ’90 na igrzyskach w Atlancie zdobył złoty medal i od tego momentu coś rozkrzewiło się w sercach polskich sportowców i kibiców. Zaczęły powstawać szkółki i kluby propagujące właśnie tę dyscyplinę sportu. Zamiłowanie do judo nie zaniknęło na przestrzeni tych wszystkich lat, a wręcz przeciwnie. Wielu zawodowych sportowców wykorzystuje w swoim treningu ćwiczenia i techniki judo, które mogą rozwijać siłę i zmysł równowagi. Z kolei amatorów chcących przyswoić podstawowe techniki i reguły rządzące tym sportem, każdego roku przybywa znacznie więcej. Edukacja medialna w ramach nauczania dyscyplin sportowych ukazała prawdziwe oblicze judo. Nie należy do krwawych sportów. Nie stanowi także żadnego zagrożenia dla jej praktykujących. Zarówno dla młodszej jak i starszej grupy zainteresowanych zainicjowano system bezpłatnych pierwszych godzin lekcyjnych, w trakcie których można przekonać się na własnej skórze, że judo należy do najmniej inwazyjnych sztuk walki.
Prężnie rozwijające się organizacje zrzeszające sportowców i instruktorów w efektywny sposób namawiają do uprawiania judo, bowiem jest czymś całkiem innym od typowych zajęć ruchowych. Ma swoją ciekawą historię związaną z kulturą japońską, jej tradycją. Judo to nie tylko sztuka walki, ale również sztuka zrozumienia przeciwnika, zaprzęgnięcia całej witalnej siły do realizacji treningu, aby stać się mistrzem w technikach i strategii walki. Judo jest bardzo wszechstronną dziedziną aktywności ruchowej, ponieważ zajęcia nadzorowane pod okiem instruktora niekoniecznie muszą odbywać się przy matach. Jednostki treningowe to nie tylko nauka rzutów, chwytów i kontroli w parterze. To także ćwiczenia wydolnościowe, czy siłowe, a więc instruktorzy mogą organizować zajęcia na basenie, na lodowisku, w plenerze z wykorzystaniem rowerów, rolek. Sprzyja to z pewnością atrakcyjności zajęć, w których uczestniczy młodsza część podopiecznych. Instruktor nie musi wtedy skupiać się wyłącznie na doskonaleniu technik. Dzieci w pewnym stopniu są bardziej wymagającymi klientami, wobec tego charakter zajęć może przybrać formę zabawową z elementami szkoleniowymi.
Aby poradzić sobie z organizacją zajęć dla każdej grupy wiekowej, wiedzieć jakie stosować ćwiczenia i jak stymulować podopiecznych do wspólnej nauki, instruktor musi posiadać niezbędną wiedzę z zakresu pedagogiki, metodyki pracy z dziećmi oraz dorosłymi. Nie można zapomnieć o wiedzy specjalistycznej, odnoszącej się do pryncypia nauczania sztuk walki np. klasyfikacja technik walki, charakterystyka judo, anatomia czynnościowa. W związku z tym wymaga się od przyszłych nauczycieli sztuk walki ukończenia kursu instruktora judo. Jest to uzasadnione względem elementów wychowawczych i nauczania. Udział w kursie to pierwszy krok do rozpoczęcia kariery zawodowej w takich miejscach jak: ośrodki i szkoły sportowe, ośrodki wypoczynku, przedszkola, szkoły podstawowe. Z kolei osoby chcące założyć własną działalność docenią wartość specjalistycznych kursów, bowiem uzyskanie legitymacji jest równoznaczne z możliwością prowadzenia własnej szkoły judo. Kurs jest jednym z kryterium decydującym o renomie instruktora, a także świadectwem profesjonalizmu zawodowego, dlatego nie powinno się przechodzić obojętnie obok szkół, które w komplementarny sposób przygotowują do samodzielnego prowadzenia zajęć nauczania judo. Statystycznie, co 2-3 osoba nie posiadająca uprawnień zawodowych w szybkim tempie zostaje wyparta przez konkurencje. Powodem tego zjawiska jest brak odpowiednich kwalifikacji, co przekłada się na ilość zadowolonych klientów. Jeśli na dłużej chcesz związać się z tym sportem zawczasu przemyśl, gdzie zamierzasz skończyć. Czy będzie to ogromna sala i mata, wokół której licznie gromadzą się twoi podopieczni, czy może zarośnięte pajęczyną przestrzenie dojo, których od dawna nikt nie odwiedzał.
